തെല്ലൊരു പേടിയോട് കൂടിയാണ് ഞാന്‍ ആ കോളേജിന്‍റെ പടികള്‍ കേറിയത്...ആരെയും പരിചയമില്ലാതെ ആരുമായും കൂട്ടിലാതെ ഞാന്‍ നടന്നു കയറിയ ആ ദിവസം ഇന്നും എന്‍റെ മനസ്സിലുണ്ട്.. അവിടെ കണ്ട ഓരോ കാഴ്ചയും എനിക്കു അത്ഭുതമായിരുന്നു..അടിയും സമരവും ക്ലാസ്സ് ബങ്കിങ്ങും എല്ലാം..പഠിക്കാനുള്ളതിന്റെ ഊതി വീര്‍പ്പിച്ച കണക്കുകള്‍ ആദ്യ ക്ലാസ്സുകളില്‍ തന്നെ അധ്യാപകര്‍ പകര്‍ന്നു തന്നപ്പോള്‍ എല്ലാവരെയും പോലെ ഞാനും തലയില്‍ കൈ വെച്ചിരുന്നു പോയി..പെട്രോളിയം കമ്പനികള്‍ പെട്രോളിനും ഡീസെലിനും തുടരെ തുടരെ വില കൂട്ടുന്ന പോലെ ഒരു ഗ്യാപ്പുമില്ലാതെ പരീക്ഷകള്‍ വരുമെന്ന അറിവ് എന്‍റെ സ്വൈര്യം കെടുത്തി..
പരീക്ഷകള്‍ വന്നു..എഴുതി..തോറ്റ പേപ്പര്‍ ജയിച്ച പേപ്പര്‍ നേക്കാള്‍ എണ്ണത്തില്‍ മുന്നിലെത്തിയത് എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായിരുന്നു..പകച്ചു നിന്ന എന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാന്‍ ആരുമില്ലായിരുന്നു..പിന്നെ പിന്നെ ഞാനറിഞ്ഞു..എങ്ങിനീറിങ്ങിന്‍റെ എഴുതപ്പെടാത്ത ചില നിയമങ്ങള്‍.....,..നന്നായി എഴുതിയ പരീക്ഷകള്‍ തോറ്റതും ഒന്നുമെഴുതാതെ വിട്ട പരീക്ഷകള്‍ ഏറ്റവും ഉയര്‍ന്ന ഗ്രേഡില്‍ ജയിച്ചതും എല്ലാം ഈ എഴുതപ്പെടാത്ത നിയമങ്ങളില്‍ പെടുമെന്ന്‍ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കി ..പ്ലസ് ടൂ വരെ പഠിച്ചത് ഒന്നുമല്ല എന്ന ആ തിരിച്ചറിവ് എനിക്കു വന്നതോടെ ഞാന്‍ ഇതിനോടൊക്കെ സിങ്കായി..അത് വരെ അക്കങ്ങള്‍ മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന കണക്കുകള്‍ക് പകരം അക്ഷരങ്ങള്‍ മാത്രമുള്ള കണക്കുകള്‍ എനിക്കു സ്വാഗതമോതി..യൂണിവേസിറ്റി എക്സാമിന്
ഒരു രാത്രി മുഴുവന്‍ ഉറക്കമിളച്ച് ആ കണക്കുകള്‍ ഞാന്‍ പഠിച്ചതും എക്സാമിനിടെ ഇന്‍റഗ്രേഷന്‍ എന്ന പണ്ടാരത്തിന്‍റെ ചിഹ്നം മറന്നതും ആ പരീക്ഷയില്‍ സപ്പ്ളി അടിച്ചതും ഒക്കെ ഓരോരോര്‍മയായി മനസ്സിലുണ്ട്..പിന്നെ എക്സാമിന് പഠിക്കുക എന്ന ആ ദുശീലം ഞാന്‍ വിട്ടതോടെയാണ് മെച്ചപ്പെട്ടത്..
കൊല്ലമൊന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോളേക്കും എല്ലാം ശരിയായ ട്രാക്കിലായി..ക്ലാസ്സിലെ ഉറക്കം പതിവായി.നോട് ബുക്കുകളുടെ എണ്ണം പാതിയായി..വാങ്ങിയ പേനകളൊക്കെ 3-4 മാസം മൈലേജ് ലഭിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.പേടിയോടെ കണ്ടിരുന്ന അധ്യാപകരെ പുച്ഛത്തോടെ കാണാന്‍ ഞാന്‍ പഠിച്ചു.സീരീസ് എക്സാമിന് തുണ്ട് വെക്കാനുള്ള ധൈര്യം കൈവന്നു.സപ്പ്ളി അടിച്ചാലും എഴുതിയെടുക്കാം എന്നുള്ള ആ ധൈര്യം എനിക്കു തന്ന ആത്മവിശ്വാസം ചെറുതായിരുന്നില്ല.ചോദ്യപേപ്പറുകള്‍ കൊണ്ട് തോണിയുണ്ടാക്കാനും തവളയേ ഉണ്ടാക്കാനും ഉള്ള ഒരു കഴിവ് എനിക്കു ലഭിച്ചു.ആന്‍സര്‍ പേപ്പര്‍ കൊണ്ട് ഉണ്ടയേറു കളിക്കുന്നത് ഹരമായി മാറി..
മൂന്നാം വര്‍ഷത്തിലേക്ക് കടന്നതോടെ ആരെയും പേടിക്കാതെ തലയുയര്‍ത്തി നടക്കാമെന്നുള്ള അവസ്ഥയിലെത്തി..കോളേജിലെ ഗാര്‍ഡെനിലെ വേലിക്കല്‍ ഇരുന്നു കൊണ്ട് പെംപിള്ളേരെ നോക്കാനും കമ്മന്‍റടിക്കാനുമുള്ള ഒരു ലൈസന്സ് ആ വര്‍ഷം എനിക്കു തന്നു..പേനകളുടെ മൈലേജ് കൂടിയിരുന്നു..6 മാസം വരെ കിട്ടാന്‍ തുടങ്ങി 3 രൂപയുടെ ആ പേനകള്‍ക്..നോട് ബുക്കുകള്‍ ഫോടോസ്റ്റാറ്റിന് വഴിമാറി തുടങ്ങിയ കാലം..ലൈബ്രറി കാര്‍ഡ് ബാഗിലെ ഏതൊരു ചവറ് കടലാസ്സു പോലെയും വിലയില്ലാതെ ആയ ടൈം..അറ്റെന്‍ഡെന്‍സ് പ്രോക്സി വിളിക്കാം എന്ന ധൈര്യം കൈമുതലാക്കിയ സമയം..അദ്ധ്യാപകര്‍ക്ക് സ്വന്തം വകയില്‍ പേരിടുന്ന ആ രസമറിഞ്ഞ കാലം..കോളേജിലെ കാണാന്‍ കൊള്ളാവുന്ന ടീച്ചര്‍മാര്‍ക്ക് ഫേസ്ബുക്ക് റിക്വസ്റ്റ് അയക്കാന്‍ ധൈര്യം കാണിച്ച സമയം..
അങ്ങനെ അവസാന വര്‍ഷമായിരിക്കുന്നു..വിട പറഞ്ഞു പോവാന്‍ സമയമായി..ഒരുപാടൊരുപാട് സുഹൃത്തുക്കളെയും അനുഭവങ്ങളെയും തന്ന ആ നാലു വര്‍ഷം കഴിയാറായി..പ്രൊജെക്ടും സെമിനാറും എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ഓരോരുത്തരും ഓരോ വഴിക്കു പോയി തുടങ്ങി..അവസാനത്തെ ഓണപരിപാടിയും കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു..അതിനിടക്ക് വെച്ചു കേട്ട ഒരു ഡെഡിക്കേഷന്‍ എന്‍റെ മനസ്സില്‍ പതിഞ്ഞു..
"പ്രിയപ്പെട്ട വര്‍ഷെ..എന്‍റെ മനസ്സിനെ തണുപ്പിക്കാനുള്ള കാലവര്‍ഷമായി നീ എന്നു വരും എന്ന്‍ ചോദിച്ചു കൊണ്ട് ഇ‌സി 5 ലെ വര്‍ഷയ്ക്ക് വേണ്ടി എ‌ഇ 5 ലെ അരുണ്‍...,..."
ഇത് പോലെ ഒരു ഡെഡിക്കേഷന്‍ ഇനിയില്ല..ജീവിതത്തിന്‍റെ തിരക്കുകളിലേക്ക് ഊളിയിടുന്നതിന് മുന്‍പുള്ള അവസാന ശ്വാസവും ഉള്ളിലേക്ക് വലിച്ചു കൊണ്ട് വിട പറയുന്നു..അവസാനമായി ഒരു കാര്യം പറയാന്‍ ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നു..
"എന്‍ജിനിയറിങ് എന്നുള്ളത് കേവലം ഒരു നാലു വര്‍ഷത്തെ പടിപ്പ് മാത്രമല്ല.. നാലു വര്‍ഷത്തെ അനുഭവങ്ങള്‍ വരാന്‍ പോകുന്ന നാല്പതു വര്‍ഷത്തേക്കുള്ള ഓര്‍മകളായി തീരുന്ന ഒരപൂര്‍വ സംഗതിയാണ്..എവിടെ പഠിച്ചാലും എങ്ങനെ പഠിച്ചാലും എന്‍ജിനിയറിങ്, അതെന്നും അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കുമെന്നതില്‍ ഒരു സംശയവുമില്ല.."
